2017: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ....

2017: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ....

2017: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ....

«Ο ελληνικός λαός χρειάζεται ελπίδα.»

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

Ο χρόνος που φεύγει ήθελε να κρύψει την ντροπή του για όσα κακά έφερε στον Κόσμο και την Πατρίδα μας και έτσι μας έστειλε την απαραίτητη από χρόνια επίσκεψη στην Αμερική του Πρωθυπουργού μας και την βέβαιη αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της Χώρας μας ,δεν μάς έδωσε λύση στα χρόνια άλυτα ζητήματα που μας βασανίζουν .

Έστω από το ολότελα, ας ελπίσουμε για το τέλος του εφιάλτη !

Αν κοιτάξει κανείς την ιστορία του χρόνου που πέρασε, στο διεθνές περιβάλλον ποτέ άλλοτε μετά την κρίση της Κούβας η παγκόσμια ασφάλεια δεν βρίσκεται σε τέτοια άθλια κατάσταση, για να μην πω πως δεν υπάρχει πια. Η Ευρώπη στενάζει με τα δικά της πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα που οι κάλπες του 2017 στις περισσότερες χώρες της προσπάθησαν να βρουν απάντηση με αμφίβολα αποτελέσματα, Μάλλον πιο ανήσυχοι πρέπει να είμαστε οι Ευρωπαίοι και ο κόσμος ολόκληρος. Πώς άλλωστε να είναι κανείς αισιόδοξος όταν εκτός από τα δικά του σοβαρά προβλήματα ο γείτονας του αλόγιστα υπερεξοπλίζεται και καθημερνά απειλεί με πόλεμο;  Πώς να αγνοήσει κανείς τις απρόβλεπτες κινήσεις της Τουρκίας στις σχέσεις της και με τις ΗΠΑ, την Ε.Ε., τη Ρωσία και με σχεδόν όλες τις χώρες της περιοχής; Πώς να μην ανησυχεί κανείς με τη κατάσταση που δημιουργούν οι αποσχιστικές τάσεις στη Ευρώπη ,με αρχή την Καταλονία. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε με το Κόσσοβο και τώρα είναι δύσκολο να κλείσει. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δεν θα επιθυμούσαν να παρέμβουν σε μία υπόθεση που αφορά στην εσωτερική συγκρότηση ενός κράτους- μέλους, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για αποσχιστικές κινήσεις σε άλλες  ευρωπαϊκές χώρες.

Την ώρα που η χώρα συνεχίζει την επτάχρονη πια «μνημονιακή» δοκιμασία, καθημερινά χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται κάτω από εφιαλτικές συνθήκες και όλοι μας αναζητούμε ένα φώς, μιαν ελπίδα ,ένα χαμόγελο.

Ο χρόνος που πέρασε ήταν δυστυχώς και ανεξαρτήτως των συγκυριών, ένας δύσκολος χρόνος στη πορεία του εθνικού μας Γολγοθά, άλλος ένας κρίκος χαμένων ευκαιριών και αυτό γιατί συνεχίζουμε να κρυβόμαστε ως άλλοι στρουθοκάμηλοι νομίζοντας ότι κοροϊδεύοντας έτσι προστατεύουμε τα συμφέροντας μας. Η Ελλάδα κατατάσσεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε γηράσκοντα πληθυσμό, με ποσοστό αύξησης 21,4% έναντι μέσου όρου της Ε.Ε. που είναι 17,2%, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η κατάσταση είναι δύσκολη και η ανηφόρα συνεχής αλλά και  η αγωνία και η προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού που ακόμα ελπίζει στην Ανάσταση.

Από τους παναρχαίους χρόνους που η μνήμη σβύνει μέσα στο θρύλο ,ως τις μέρες μας η Ελλάδα υπήρξε έπαλξη του πνεύματος και «σημείον αντιλεγόμενον». Η ιστορία επαλήθευσε την θέση αυτή. Η γεωγραφική της θέση ,στο θαλάσσιο σταυροδρόμι της έταξε την ιστορική μοίρα να δέχεται πρώτη αυτή τις επιδρομές και τώρα τα κύματα των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Σήμερα και ιδίως το χρόνο που πέρασε , η Ελλάδα κατέστη η προφυλακή της Ευρώπης που δέχεται μέσα στην κρίση τις στρατιές των πονεμένων, αλλά και την άμεση απειλή του «κακού» μας γείτονα που ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ζητά τα νησιά μας, την αξιοπρέπεια μας, την εκβιαστική επίλυση του Κυπριακού. Πόσον παραστατικά αποδίδει την «δίψα» του κακού μας γείτονα ο Καβάφης : «το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην, υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος. »

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προχωρήσουμε οι Έλληνες στον επόμενο χρόνο .

Υπάρχει ο δρόμος της αλήθειας και της εθνικής συμφιλίωσης. Όχι της ανάγκης για συμφιλίωση των ανθρώπων. Αυτή πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Για μιαν άλλη συμφιλίωση μιλάω. Για τη συμφιλίωση με το παρελθόν, με τα όσα πράξαμε. Να τα δούμε κατάματα, για να συμβεί το δεύτερο, χρειάζεται το πρώτο:

Η αλήθεια.

Τα προβλήματα μας αγγίζουν, σχεδόν όλους.

Συνάντησα σήμερα στην ηλιόλουστη Αθήνα αρκετούς πολίτες με τις οικογένειες τους που με γέλια και χαρές απολάμβαναν την πόλη τους . Χάρηκα αληθινά να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα . «Αθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το Δαχτυλίδι»

Συνάντησα τις μέρες αυτές κάποιους που ενώ στην ζωή τους υπηρέτησαν με αυταπάρνηση την αρετή, την εντιμότητα και το δίκαιο βρίσκονται στην έσχατη απόγνωση από την αδικία που δέχτηκαν, την κρίση και την αναλγησία και περιμένουν απελπισμένοι ακόμα τα χειρότερα. Σε κάποιους απέμειναν τα παράσημα  τους και η έσχατη πενία.

Συνάντησα στο χρόνο που πέρασε κάποιους που ελπίζουν ακόμη και μουδωσαν και μένα ελπίδα γιατί την χρειάζομαι.

Είδα μετά λεβέντες νέους , να αγωνιούν δικαιολογημένα για αύριο τους. Περιμένω πάντα ένα αληθινά καλό λόγο, ένα χάδι στην γιαγιά τον παππού, στον άπορο, στον σκηνίτη που περνάνε μαύρες μέρες. Καλά τα πανηγύρια υπάρχουν όμως και οι ανήμποροι, οι πονεμένοι που χρειάζονται στοργή ,ένα χάδι και την αγάπη μας.

Μια συγγνώμη βρέ παιδιά, από κάποιον που θεωρεί ότι την οφείλει.

Δύο μήνες απέμειναν για τον καινούργιο χρόνο . Κάποιος μας θύμισε τους αδερφούς Ταβιάνι και την περίφημη φράση : «Θα ήθελα να ήταν κιόλας αύριο για να ξέρω πώς πήγαν τα πράγματα».

ΥΓ «Ο ελληνικός λαός χρειάζεται ελπίδα»

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

Κυριακή, 22 Οκτωβρίου 2017