“…. Θεμέλιο τη ζωή μας βάζομε – και την καρδιά μας αγκωνάρι…….”

AΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

“…. Θεμέλιο τη ζωή μας βάζομε – και την καρδιά μας αγκωνάρι…….”

********************************************************************

 

“…. Θεμέλιο τη ζωή μας βάζομε – και την καρδιά μας αγκωνάρι…….”

Ένας ακόμα χρόνος αγωνίας και αγώνα πέρασε και μείς εδώ στο τόπο μας πουναι διάχυτη η μουσική και το φώς ,η μελωδία των κυμάτων ζούμε την λειτουργία των ήχων και τα πάθη και των πόνο των ψυχών που προσμένουνε καρτερικά, αλλά με πάθος την Ανάσταση. Το αφάνταστο μεγαλείο των βουνών, οι μοσχοβολημένοι κάμποι, τα βελάσματα των αρνιών, γλυκοί κελαηδισμοί των πουλιών κρυμμένων στα βαθύσκιωτα, σύδενδρα. Χαρμονή όταν με τα καράβια απολαμβάνουμε την απεραντοσύνη της θάλασσας, το μυρισμένο απαλό αέρα της, τα γλυκορόδινα πρωινά, το καταπόρφυρο φημισμένο ζωηρό χρώμα του ηλιογέρματος.

«Σταυρώθηκε» ο Λαός μας στην ανάγκη του χρέους ,τον ταπείνωσαν στη διαδρομή του μαρτυρίου ,τον φώναξαν “ζήτουλα” ,”ζητιάνο” και κείνος σέρνοντας τα βήματα Του στο ταπεινό λιθόστρωτο, δεν θέλησε ν’ ανταποδώσει τα ραπίσματα.

Ο Παύλος στο όγδοο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους, αναφέρει περιγράφοντας το δράμα” Πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει αχρι του νύν “.

Παρ’ όλα αυτά τα πάθη και τα παθήματα, καθώς φαίνεται η Ελλάδα μας βρίσκεται νομοτελειακά, αναπόφευκτα και αναπότρεπτα στην αγκαλιά της φανταστικής της “ευρωπαϊκής οικογένειας” που φαίνεται όμως να ξεχνά προσωρινά το ουμανιστικό παρελθόν της και ν’ αφήνει ανεπίτρεπτα να “λοιδωρούν” τους πεινασμένους..

«Χαρές και πλούτη να χαθούν, και τα βασίλεια, κι όλα ,τίποτε δεν είναι, αν στητή, μέν’ η ψυχή κι ολόρθη» λέει ο  Δ. Σολωμός

Σήμερα ήλθαν τα παιδιά να που τα κάλαντα.

Φωνές χαρούμενες ελπιδοφόρες γεμάτες μελωδικότητα και ελπίδα .

Το ξέρω το βλέπω, ο Ελληνισμός είναι φυγόκεντρος και κεντρομόλος ,μετά την λύπη της συμφοράς, μετά τον Γολγοθά, μας περιμένει μια άνοιξη της Ανάστασης ,φτάνει να την πιστέψουμε και να την αποφασίσουμε μ’ αλήθειες :

“…. Θεμέλιο τη ζωή μας βάζομε – και την καρδιά μας αγκωνάρι…….” είπε η ποιήτρια ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΙΖΗ-ΖΩΓΡΑΦΟΥ (1911–1996)

ΥΓ:  Ο Προμηθέας, ο φιλάνθρωπος ήρωας κονταροκτυπιέται με το Δία για χάρη των ανθρώπων. Οι ακροτελεύτιοι όροι του Αριστοτελικού ορισμού της τραγωδίας. «… δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Όχι συγχωρήστε με, δεν επαγγέλλομαι κάτι ,όχι δεν αναζητώ την ουτοπία ,ελπίζω και αναζητώ και θυμούμαι το ποίημα του Πολέμη «προφητικά τα λόγια του δασκάλου με μία φωνή βαριά.

«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη! Ἡ λευτεριὰσὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέριτῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει».

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ