Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν....

Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν....

- Μπορείς να μου δώσεις κάτι να φάω;

Συνηθισμένο να το ακούς πια, στους αφιλόξενους δρόμους της Πρωτεύουσας.

Να βλέπεις νέα παιδιά να ζητιανεύουν για την δόση τους, να βλέπεις γέροντες να παρακαλούν για ένα πιάτο φαγητό, να βλέπεις νεαρά κορίτσια να παρακαλούν, να ικετεύουν....να ζητάνε βοήθεια. Να βλέπεις τους περισσότερους μ’ αποστροφή, να τρέχουν να προσπεράσουν. Προσπερνιέται η πείνα ,η αρρώστια, η δυστυχία  άραγε;

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον πόνο, την δυστυχία ,την μοναξιά.

Μπροστά σου ο θάνατος, η αδιαφορία ,η αρρώστια ,η απελπισία.

Σήμερα  δεν πρέπει, ούτε αξίζει στην περίσταση  να ψάξουμε φταίχτες  και εγκληματίες. Σήμερα θα πρέπει να πούμε μιαν μικρή  αληθινή ιστορία πόνου.

Όχι δεν ήταν η περίσταση.

Μπροστά μου ένα ερείπιο της ζωής  γνωστός ,λαμπρός άνθρωπος και επιστήμονας με εξαιρετική πελατεία και γνωριμίες. Αγωνιστής σε όλους τους  αγώνες, μπροστάρης στους αγώνες για τη κοινωνική δικαιοσύνη. Τίμιος, ευθύς ανιδιοτελής. Μελετημένος, επιφανής επιστήμονας ,τώρα σχεδόν τυφλός ,άρρωστος .δυστυχισμένος, απόκληρος. Ο άνθρωπος μας ,ο σπουδαίος νομικός  στο παρελθόν, πάμπτωχος τώρα, με την εικόνα του ζωντανού νεκρού να ζητιανεύει για λίγο φαγητό. Δεν σπατάλησε την περιουσία του, δεν χάλασε το τελευταίο  του Ευρώ στα γλέντια. Όχι έπεσε στην ανάγκη ,η δουλειά είναι πλέον ανύπαρκτη, οι πελάτες δεν έχουν να πληρώσουν ,έκλεισε το γραφείο, πούλησε ότι είχε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, αρρώστησε οδεύει στην έσχατη ταπείνωση, στην φτώχεια. Τι είναι άραγε ο Γολγοθάς που μαρτυρούν οι Ευαγγελικές περικοπές; Είναι το μαρτύριο του Θεού στο πρόσωπο του καθημερινού ανθρώπου «….ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.» (Ματθ. κε' 42-43)

Πόσοι τέτοιοι περήφανοι και τίμιοι άνθρωποι έχουν φτάσει στην απόγνωση της φτώχειας; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ,γιατί είναι άνθρωποι περήφανοι που σπάνια εξωτερικεύουν την δυστυχία τους. Οχι και στην φτώχια μέσα δεν προσκυνάνε ,υπομένουν καρτερικά ως το τέλος και κτυπούν πόρτες που ξέρουν πώς μπορεί ν’ανοίξουν.

 Οι  δύσκολες οικονομικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα, μας  έχουν επηρεάσει όλους και ακόμα περισσότερο την ευπαθή ομάδα των  ηλικιωμένων, οι οποίοι είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά.  Είδαν δραστικές περικοπές στο κοινωνικό κράτος και εντεινόμενη βία με  αποτέλεσμα την – σε πολλές περιπτώσεις – πλήρη αίσθηση μοναξιάς και  αδυναμία . Είναι η εποχή του άφατου πόνου του συνεχούς μαρτυρίου . 

Αυτό το δράμα έζησα μόλις χθες . Πιστεύω όμως στην σιωπηλή αγάπη για όλους που  είναι ο σκοπός….. Και το γνώρισμα της  αγάπης είναι το έλεος, η ευσπλαχνία, το άνοιγμα  της  καρδιας για όλο τον κόσμο.

ΥΓ :Παρακαλώ μην λοιδορήσετε το γραφτό μου, κανείς δεν μπορεί  να ξέρει αν θα βρεθεί στην θέση αυτού του δυστυχισμένου συνανθρώπου μας...Ας με συγχωρήσει ο  πρωταγωνιστής που αποκάλυψα την ιστορία του, ίσως πρέπει να μιλήσουμε . Αξίζει να θυμίσουμε τι είπε ο Κουσνέρ: «Δεν αρκεί να είμαστε ανθρωπιστές. Η ανθρωπιστική παρέμβαση πάντα έρχεται πολύ αργά, αφού αρχίσει να πεθαίνει ο κόσμος».

«Ο σιωπών δοκεί συναινείν»

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

8/3/2017

ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

ΑΞΙΟΛΌΓΗΣΗ: Γιατί μας  πάει μακριά η βαλίτσα της αβεβαιότητας ;

 

          1.-Το κρεβάτι του Προκρούστη της Μυθολογίας συμβολίζει διαχρονικά τη βίαιη προσαρμογή ενός ατόμου, μιας ομάδας ατόμων ή ενός λαού σε προκαθορισμένα πλαίσια. Τα πλαίσια αυτά καθορίζονται αυθαίρετα από κάποια εξουσία με γνώμονα δικούς της σχεδιασμούς, οι οποίοι συνήθως δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα αυτού ή αυτών στους οποίους εφαρμόζονται. Το κρεβάτι του Προκρούστη :Έτσι έγινε η ζωή μας μετά την πτώχευση του 2010 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα αμείωτα. Κάθε τόσο ζούμε «το μαρτύριο της σταγόνας», την νέα αξιολόγηση, τις ύβρεις, τις λοιδορίες  και τις προσβολές των εντύπων της Ευρώπης. Η κοινή γνώμη βυθίζεται  πια στην απελπισία. Το χρέος έφτασε το 179,6% του ΑΕΠ και ανήλθε σε 311,16 δισεκατομμύρια ευρώ. μετά από επτά χρόνια!  Η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% στο διάστημα 2008-2015, ποσοστό το οποίο αποτελεί το υψηλότερο στην Ευρώπη και η ανεργία στους νέους έφρασε 23% - 50% . Από την άλλη τρέχουμε να καλύψουμε τις αδυσώπητες ανάγκες για συντάξεις ,καρκινοπαθείς ,άμυνα, φτώχια. Από που όμως  να καλύψει κανείς την ανάγκη αφού στέρεψε η δύναμη μας « Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε» που λέει κι ο  μέγας ποιητής της Ρωμιοσύνης.

Μετά από επτά χρόνια μνημονίων, σκληρής λιτότητας και αφαίμαξης των εισοδημάτων του ελληνικού λαού, οι περιβόητες θυσίες δεν έχουν πιάσει ακόμα τόπο… Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως  το μέτρο των πραγμάτων για τους Έλληνες στην πορεία της ιστορίας ήταν πάντα ο άνθρωπος. Σήμερα που όλα έχουν κομμάτια ,η διεθνής ασφάλεια είναι συζητήσιμη, η Ευρώπη ταλανίζεται ,η Αμερική σχοινοβατεί, η ελευθερία υπονομεύεται και απειλείται από κάθε μορφής «παράφρονα», οι Έλληνες μέσα στον βαθύ πόνο τους και την λαχτάρα τους να φύγει το «κακό» που σημάδεψε τον τόπο μας ελπίζουν και αγωνίζονται και πιστεύουν ακόμα στο αύριο. Οι  δανειστές μας και πάλι μας  ζητούν τα πάντα ,οι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες βρίσκονται τώρα με τον ΕΦΚΑ στο κρεβάτι του  Προκρούστη και μετά οι συνταξιούχοι μισθωτοί όλοι μας. Οι  ξένοι πρόσφυγες, οι δικοί  μας  άστεγοι, οι σκηνίτες βιώνουν την αφόρητη δοκιμασία της φτώχιας .

2.-Την ίδια  ώρα ο «Σουλτάνος» απειλεί «θερμά επεισόδια» .Τρείς χιλιάδες χρόνια στην ιστορία μας ,υπήρξαμε φτωχοί ,είμαστε πάντα λιγότεροι αλλά μείναμε ελεύθεροι και χωρίς αμφιβολία και οι άλλοι (φίλοι, εχθροί και σύμμαχοι) ξέρουν ότι είναι πολύ επικίνδυνο για όλους να ανοίξουν την πόρτα του τρελλοκομείου γιατί   όπως είπε και ο Γεώργιος Παπανδρέου, «Αν οι Τούρκοι ανοίξουν την πόρτα του τρελοκομείου, θα εισέλθουμε κι εμείς.» Άλλωστε ο λαός αυτός αποζητά πάντοτε την ειρήνη, μακριά από υστερίες και φανατισμούς,  είναι η μοναδική ήρεμη και ασφαλής περιοχή στην Μεσόγειο και γνωρίζει καλά την απάντηση που έστειλε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος[1] στο Μωάμεθ  το 1453:

"Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

 

Για μια ακόμα φορά ,ο Τόπος βρίσκεται στον Γολγοθά του μαρτυρίου και προσμένει με αγωνία την Ανάσταση .Οι Έλληνες μ’ όλα τα πάθη τους  «… κρατάνε της καμπάνας το σκοινί προσμένουν να σημάνουν την Ανάσταση…»    

 

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ  

5/3/2017                                                                             

 

 

---

[1] Τα παραπάνω αποτελούν την απάντηση του Αυτοκράτορα Κων/νου ΙΑ΄ Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄ που πολιορκούσε την Κων/πολη το 1453, όταν του ζήτησε να παραδώσει την πόλη και να αποχωρήσει σώος.