«Να μην λυγίση ποτέ καρδιά μας[ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ 20/7/1974"

"Να μην λυγίση ποτέ καρδιά μας" 

                                                 (ΦΩΤΟ Η ΕΛΔΥΚ ΣΤΗ ΜΑΧΗ)

Σαραντα χρόια πέρασαν απο τη  Τουρκική εισβολή στην Κύπρο .

Πέντε χρόνια πέρασαν από την ΠΤΩΧΕΥΣΗ την   νεα εφιαλτική περιπέτεια που έχουμε εμπλακεί σ΄ έναν κόσμο  τόσο εχθρικό  και χρειαζόμαστε όλοι μας  μια νότα αισιοδοξίας, μια ελπίδα, ένα χαμόγελο, πράγμα που οι ασχολούμενοι ολημερίς με τα νούμερα έχουν από καιρό λησμονήσει. 

Όχι δεν αρκούν τα «προαπαιτούμενα» ,τα «μέτρα» και όλα τα άλλα για ζήσουμε ,είχαμε μια καταστροφή, δεν χάσαμε το δικαίωμα μας να ζήσουμε. Κάποιος πρέπει να εμπνεύσει  ελπίδα στους σκληρά δοκιμαζόμενους κι αυτό πρέπει να επιδιωχθεί  με κάθε τρόπο κι απ’ όλες τις πλευρές, γεγονός  όμως εξαιρετικά δύσκολο, εν όψει της έντασης της κρίσης και των επικείμενων έντονων εκλογικών αναμετρήσεων. Η ψυχική μας «κατάσταση» είναι η μεγαλύτερη απειλή για την προσπάθεια.

Όπως και να το κάνεις η σημερινή Ελλάδα ξεχωρίζει… αγωνίζεται ,ματώνει μα δεν το βάζει κάτω. Οι Έλληνες ματωμένοι αλλά περήφανοι πράττουν πάντοτε το χρέος τους ,όπως το έχουν πράξει τόσες φορές  σε  όλες τις κρίσιμες στιγμές του Έθνους και της Ιστορίας τους .

Υπάρχει  άραγε ελπίς;  Όπως είπε και ο μέγας Καζαντζάκης : «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα .»

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον σου είναι να το δημιουργήσεις. 
Ένας νέος κύκλος της Ελληνικής ιστορίας φαίνεται να έρχεται και μάλιστα σύντομα.

"Των οικιών εμπιπραμένων υμείς άδετε" ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΥΓΙΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

"Των οικιών εμπιπραμένων υμείς άδετε"

Αισώπειο το γνωμικό∙. Κόχλαζαν τα σαλιγκάρια καθώς ψήνονταν στη φωτιά. Τον ήχο από το κόχλασμα αθώο χωριατόπουλο τον πήρε για τραγούδι, και οργισμένο αναφώνησε: «Ατιμα ζωντανά, καίγονται τα σπίτια σας κι εσείς το γυρίσατε στο τραγούδι;», «…των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε;». Με τα χρόνια –κοντά δυόμισι χιλιάδες!– και τη χρήση το δευτεροπρόσωπο «υμών» έγινε και πρωτοπρόσωπο: «ημών». «Των οικιών ημών εμπιπραμένων εσείς τραγουδάτε;»

Και όχι μόνο τραγουδάνε οι ανεκδιήγητοι. Δεν ξέρουν και το… θέμα, όταν τους ρωτάς: «Τι τραγούδι λέτε, επί τέλους;», ψελλίζουν διάφορα και… αδιάφορα.
Άρχισε ο αγώνας ". Νέα παιδιά, άγουρα με νεανική ζέση και άγνοια, τηλεφωνούν ,στέλνουν μηνύματα στο άγνωστο .
Και οι άλλοι οι υποψιασμένοι χτυπούν την πόρτα μας. Γνωστοί –άγνωστοι ,υποκριτές και άλλοι ονειροπόλοι
Μακάριοι στην άγνοια τους. ή  στην ηλιθιότητα μας
Μακάριοι που δεν ξέρουν πώς αυτό το επάγγελμα  που έθρεψε γενιές ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
Ψεύτες ,Φαρισσαίοι,υποκριτές κρύβουν την  συμφορά που φέρανε στον Τόπο ,την προδοσία
 Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι)  «ζητάμε» συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα) , που «καταστρέψαμε» έναν ηρωικό λαό ,έναν χώρο αγώνων ,μια ελπίδα στα νιάτα.Ο Φασισμός συντρίφτηκε στην ΕΘΝΙΚΉ ΜΑΣ ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ΤΟΥ 1974.

Και  τώρα τι θέλουμε : Θέλουμε μια νέα Δημοκρατική Ελλάδα. Μια Ελλάδα που οραματίστηκε ο Μακρυγιάννης ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όχι μια Ελλάδα που περιφρονεί τους διανοούμενους, τους ποιητές ,τους δασκάλους της.
Δεν μας φταίνε μόνο οι Κασσάνδρες και οι Εφιάλτες, πάντα υπήρχαν παντού ,μάς φταίει το κακό μας το κεφάλι και όχι μόνον .
Το ζήτημα είναι «ποιος πληρώνει το βαρκάρη» .
Συγγνώμη για την ευθύνη της δική μας γενιάς στους νέους που "προδώσαμε".
"Των οικιών εμπιπραμένων υμείς άδετε" εκτός και αν το νέο πού έρχεται (γιατί  έρχεται ορμητικό και ασυγκράτητο)  το πάρει απόφαση και σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου.
Λέτε;
Περπατούμε στην κόψη του ξυραφιού, νοιώθουν  αυτόν τον κίνδυνο του βηματισμού μας οι σύγχρονοι Έλληνες;
Ελπίζω πως σύντομα θα το διαπιστώσουμε. Γιατί ο νόμος της ζούγκλας δεν έχει ολότελα αποδυναμωθεί .

"Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα."  (Ρωμιοσύνη Ρίτσος Γιάννης)


ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ  17/7/2014