Αισώπειο το γνωμικό∙. Κόχλαζαν τα σαλιγκάρια καθώς ψήνονταν στη φωτιά. Τον ήχο από το κόχλασμα αθώο χωριατόπουλο τον πήρε για τραγούδι, και οργισμένο αναφώνησε: «Ατιμα ζωντανά, καίγονται τα σπίτια σας κι εσείς το γυρίσατε στο τραγούδι;», «…των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε;». Με τα χρόνια –κοντά δυόμισι χιλιάδες!– και τη χρήση το δευτεροπρόσωπο «υμών» έγινε και πρωτοπρόσωπο: «ημών». «Των οικιών ημών εμπιπραμένων εσείς τραγουδάτε;»
Και όχι μόνο τραγουδάνε οι ανεκδιήγητοι. Δεν ξέρουν και το… θέμα, όταν τους ρωτάς: «Τι τραγούδι λέτε, επί τέλους;», ψελλίζουν διάφορα και… αδιάφορα.
Άρχισε ο αγώνας ". Νέα παιδιά, άγουρα με νεανική ζέση και άγνοια, τηλεφωνούν ,στέλνουν μηνύματα στο άγνωστο .
Και οι άλλοι οι υποψιασμένοι χτυπούν την πόρτα μας. Γνωστοί –άγνωστοι ,υποκριτές και άλλοι ονειροπόλοι
Μακάριοι στην άγνοια τους. ή στην ηλιθιότητα μας
Μακάριοι που δεν ξέρουν πώς αυτό το επάγγελμα που έθρεψε γενιές ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
Ψεύτες ,Φαρισσαίοι,υποκριτές κρύβουν την συμφορά που φέρανε στον Τόπο ,την προδοσία
Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι) «ζητάμε» συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα) , που «καταστρέψαμε» έναν ηρωικό λαό ,έναν χώρο αγώνων ,μια ελπίδα στα νιάτα.Ο Φασισμός συντρίφτηκε στην ΕΘΝΙΚΉ ΜΑΣ ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ΤΟΥ 1974.
Και τώρα τι θέλουμε : Θέλουμε μια νέα Δημοκρατική Ελλάδα. Μια Ελλάδα που οραματίστηκε ο Μακρυγιάννης ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όχι μια Ελλάδα που περιφρονεί τους διανοούμενους, τους ποιητές ,τους δασκάλους της.
Δεν μας φταίνε μόνο οι Κασσάνδρες και οι Εφιάλτες, πάντα υπήρχαν παντού ,μάς φταίει το κακό μας το κεφάλι και όχι μόνον .
Το ζήτημα είναι «ποιος πληρώνει το βαρκάρη» .
Συγγνώμη για την ευθύνη της δική μας γενιάς στους νέους που "προδώσαμε".
"Των οικιών εμπιπραμένων υμείς άδετε" εκτός και αν το νέο πού έρχεται (γιατί έρχεται ορμητικό και ασυγκράτητο) το πάρει απόφαση και σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου.
Λέτε;
Περπατούμε στην κόψη του ξυραφιού, νοιώθουν αυτόν τον κίνδυνο του βηματισμού μας οι σύγχρονοι Έλληνες;
Ελπίζω πως σύντομα θα το διαπιστώσουμε. Γιατί ο νόμος της ζούγκλας δεν έχει ολότελα αποδυναμωθεί .
"Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.
Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα." (Ρωμιοσύνη Ρίτσος Γιάννης)
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ 17/7/2014
Άρχισε ο αγώνας ". Νέα παιδιά, άγουρα με νεανική ζέση και άγνοια, τηλεφωνούν ,στέλνουν μηνύματα στο άγνωστο .
Και οι άλλοι οι υποψιασμένοι χτυπούν την πόρτα μας. Γνωστοί –άγνωστοι ,υποκριτές και άλλοι ονειροπόλοι
Μακάριοι στην άγνοια τους. ή στην ηλιθιότητα μας
Μακάριοι που δεν ξέρουν πώς αυτό το επάγγελμα που έθρεψε γενιές ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
Ψεύτες ,Φαρισσαίοι,υποκριτές κρύβουν την συμφορά που φέρανε στον Τόπο ,την προδοσία
Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι) «ζητάμε» συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα) , που «καταστρέψαμε» έναν ηρωικό λαό ,έναν χώρο αγώνων ,μια ελπίδα στα νιάτα.Ο Φασισμός συντρίφτηκε στην ΕΘΝΙΚΉ ΜΑΣ ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ΤΟΥ 1974.
Και τώρα τι θέλουμε : Θέλουμε μια νέα Δημοκρατική Ελλάδα. Μια Ελλάδα που οραματίστηκε ο Μακρυγιάννης ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όχι μια Ελλάδα που περιφρονεί τους διανοούμενους, τους ποιητές ,τους δασκάλους της.
Δεν μας φταίνε μόνο οι Κασσάνδρες και οι Εφιάλτες, πάντα υπήρχαν παντού ,μάς φταίει το κακό μας το κεφάλι και όχι μόνον .
Το ζήτημα είναι «ποιος πληρώνει το βαρκάρη» .
Συγγνώμη για την ευθύνη της δική μας γενιάς στους νέους που "προδώσαμε".
"Των οικιών εμπιπραμένων υμείς άδετε" εκτός και αν το νέο πού έρχεται (γιατί έρχεται ορμητικό και ασυγκράτητο) το πάρει απόφαση και σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου.
Λέτε;
Περπατούμε στην κόψη του ξυραφιού, νοιώθουν αυτόν τον κίνδυνο του βηματισμού μας οι σύγχρονοι Έλληνες;
Ελπίζω πως σύντομα θα το διαπιστώσουμε. Γιατί ο νόμος της ζούγκλας δεν έχει ολότελα αποδυναμωθεί .
"Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.
Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα." (Ρωμιοσύνη Ρίτσος Γιάννης)
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ 17/7/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου