ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣΗ αποθέωση
Τρομερό ορεινό συγκρότημα. Ανάπτυγμα 26 χλμ. Κορυφές 1285, 1620,1923. Στην υπό Αλβανική και Ιταλική κατοχή περιοχή της Βορείας Ελληνικής Ηπείρου. Στα νότια ο Αώος ποταμός. Αντίκρυ το βουνό Λουτζερίτσα και ανάμεσα η στενωπός της Κλεισούρας. Ο δημόσιος δρόμος προς Αυλώνα. Tρεμπεσίνα, μόνο η θέα της σου προκαλεί δέος. Το ιταλικό επιτελείο την είχε καταλάβει για να σταματήσει την ελληνική προέλαση.Είχε εκτιμήσει την ύψιστη στρατιωτική σημασία της οροσειράς. Το 25ο Σ. Στρατού - 4 μεραρχίες κι εκείνη των μελανοχειτόνων, η Γκαλαμπάτι. Τα ανεξάρτητα τάγματα ειδικών δυνάμεων - αλπινιστών και κυνηγών. Βαρύ και ελαφρύ πυροβολικό. Απόλυτη αεροπορική κυριαρχία. Σύνολο 18 Συντάγματα εκτός της ομάδας των μελανοχειτόνων.Το Γενικό Επιτελείο του Ελ. Στρατηγείου κρίνει ότι πρέπει η Τρεμπεσίνα να καταληφθεί εάν θέλει να κρατήσει ο Ελληνικός Στρατός τις θέσεις του στα κατεχόμενα εδάφη όπου έχει αγκιστρωθεί. Η στρατιά Ηπείρου διατάσσει το Β’ Σ. Στρατού (Ι, XI και XV Μεραρχίες) και ένα Σύνταγμα της ανεξάρτητης V Μεραρχίας Κρητών, με τη μοίρα πυροβολικού αυτής της Μεραρχίας. Σύνολο 10 Συντάγματα να εκπορθήσει τις ιταλικές θέσεις.Τον Ιανουάριο ένα Τάγμα του 36ου Συντάγματος της Ι. Μεραρχίας έχει καταλάβει ένα τμήμα της οροσειράς, αλλά λόγω της χιονοθύελλας συμπτύχθηκε στην ανατολική πλαγιά. Οι Ιταλοί επωφελούνται με την ανασυγκροτημένη Μεραρχία τους Πέλιανο με ξεκούραστες δυνάμεις -χιονοδρόμων και ειδικών δυνάμεων ανακαταλαμβάνουν την κορυφογραμμή και σε συνδυασμό με άλλες επιθέσεις εναντίον της Κλεισούρας και νότια σε όλη την έκταση αποβλέπουν την κατάληψη της δημοσίας οδού προς Κλεισούρα, Αυλώνα και φυσικά Ελλάδα.Το Β’ Σώμα Στρατού έδωσε σκληρές μάχες. Σ’ αυτές τις μάχες κρίθηκε το αήττητο των Ελληνικών Δυνάμεων, όταν απέτυχε οικτρά η εαρινή επίθεση του Ντούτσε γιατί τελικά η Τρεμπεσίνα είχε περιέλθει σε ελληνικά χέρια.Καθοριστικό ρόλο, αποφασιστικό για την τύχη αυτής της τιτάνιας επιχείρησης ήταν η απόφαση της Στρατιάς να ρίξει στην κρίσιμη στιγμή στον πιο απροσπέλαστο τομέα το 14ο Σύνταγμα Πεζικού Χανίων της ανεξάρτητης V Μεραρχίας, όχι για άμυνα, αλλά για επίθεση και κατάληψη της πλέον απόρθητης κορυφής. Η διαταγή ήταν μάλλον παράκληση για τους καθημαγμένους άντρες από την κακουχία. «Σας παρακαλώ όταν φτάσετε να μείνετε με κάθε θυσία, όσοι επιζήσετε. Ο Θεός μαζί σας. Θα σας ακολουθήσω.» (Συνταγματάρχης Πεζικού Ν. Σπένδος ο Γενναιότερος, ο νεαρότερος (40 ετών) και ομορφότερος του ελληνικού στρατού.Ηρωισμούς τρέλας και απόγνωσης. Αυτοθυσίες απελπισίας και περιφρόνησης. Αυταπαρνήσεις για λύτρωση και ηρωικό θάνατο. Είδα και έζησα την ανθρώπινη αντοχή να φτάνει στο τέλος της και την ύστατη ελπίδα να χάνεται για τους συμπολεμιστές μου. Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Προσπάθησα να βοηθήσω, αλλά ούτε τα μάτια δεν μπόρεσα να τους κλείσω. Είχαν κοκαλώσει τα βλέφαρα και τα δάκτυλά μου δεν υπάκουαν. Ίσως από φόβο και ψευδαίσθηση ότι μπορούσαν να μην έχουν πεθάνει.Με ποιόν εχθρό να πολεμήσεις. Με τι εφόδια να νικήσεις και πώς να επιβιώσεις αν φτάσεις στη έπαλξη όπου το ψύχος ήταν σίγουρος θάνατος. Να σκάβεις στον παγετό με το σκαπτικό εργαλείο, να αναρριχάσαι τρία μέτρα και όταν έσκαγε η βόμβα ή η οβίδα, η δόνηση και το ωστικό κύμα να σε γκρεμίζει ή να σε ρίχνει από κει που ξεκίνησες τα χαράματα, αφού οι δυνάμεις σου σε είχαν εγκαταλείψει. Ποιος Σίσυφος και ποιο το παραμύθι και το μαρτύριο του; Πείνα, δίψα, χιονόνερο. Κρυοπαγήματα χέρια, πόδια και η αναπνοή σου να παγώνει. Κι όμως πατήσαμε την κορυφή. Οι Ιταλοί την είχαν εγκαταλείψει. Άρχισε να πέφτει η νύχτα.Λίγοι οι τυχεροί και λιγότεροι όσοι μπόρεσαν να παραμείνουν μόλις έπεσε η νύχτα, το ψύχος, ο θάνατος. Ήταν πράγματι αποθέωση και ολοκλήρωσή της το τι επιτελέσαμε και τι θα επιτελούσαμε επαύριο. Χοροπηδώντας όλη νύχτα μέσα στα Ιταλικά αμπρί. Ξημέρωσε και ο ήλιος φάνηκε. Το χιονόνερο είχεσταματήσει, Μαζέψαμε όλα τα πολυβόλα τα ιταλικά και τις χειροβομβίδες από το αμπρί αποθήκη και τα σκορπισμένα.Φροντίσαμε να μη γίνουμε ορατοί από τη βόρεια πλαγιά όπου οι Ιταλοί. Τα στήναμε στην από ‘δω πλευρά σε παράταξη 150-200 μέτρα, τις χειροβομβίδες σε μικρούς σωρούς. Δεν πέσαμε έξω. Οι Ιταλοί είχαν ξεκινήσει από την πλαγιά την δική τους που ήταν προσπελάσιμη η κορυφή για τα τάγματα των Ειδικών Δυνάμεων. Δεν φαντάστηκαν ότι από την άλλη απότομη πλαγιά είχαν φτάσει απάνω Έλληνες και θα παραμείνουν. Ήταν αδιανόητο και γι’ αυτούς από τους ορειβάτες χιονοδρόμους στο καταχείμωνο. Όλο το πρωί ανέβαιναν, χωρίς να φαντάζονται τι τους περίμενε. Φτάσανε να ακούγονται oι φωνές τους. “Όποιος πυροβολήσει θα τον εκτελέσω.” “Μα θα μάσε πιάσουνε. Είναι μιλιούνια.” Είχαν φτάσει στα 20 μέτρα. Κρατούσα την μπερέτα και σημάδευα τους ανυπόμονους Μάρκους, τον Μάρκο Χατζηδάκη και τον Μάρκο Ντουκάκη. Είχαν φτάσει εξουθενωμένοι στα 3 μ. “Πύρ”. Πρόβαλαν κατά 1 μ. τα πολυβόλα και οι χειροβομβίδες βροχή για να χάσουν το ηθικό τους. Σε λίγο η κάτασπρη από χιόνι πλαγιά έγινε κόκκινη και μαύρη.
Ήταν η αρχή του τέλους. Η Τρεμπεσίνα είχε περάσει οριστικά στα ελληνικά χέρια (εγκύκλιος υπ’ αριθμ. 97/312-1-1941 του Γενικού Στρατηγείου).
Ο λοχαγός μας Αρτέμιος Κουρτέσης, ένας χαρούμενος λεβεντάνθρωπος από την Κέρκυρα, έμεινε ακινητοποιημένος στα πρώτα 100 μ., τον συνάντησα στην κατοχή με ξύλινα πόδια. Ο έφεδρος Υπολοχαγός Ν. Κατζουράκης έφτασε στην κορυφή με πυρετό μεγάλο και αιμορραγία. Τον ξαπλώσαμε στο αμπρί για να πεθάνει. Επέζησε. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Πέτρος Βαρουδάκης τραυματίας κι αυτός γεμάτος αίματα επέμενε να διατάσσει. Επέζησε.
Ησίοδος Τσίγκος
Εφ. Ανθ/γός Διμοιρίτης & Διοικητής του 11ου Λόχου του 14ου Συντ/τοςτης V Μεραρχίας.Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου