“Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ…”

“Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ…”

"Πού έχουν κρύψει την ελπίδα" αναρωτιέται ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο γνωστό τραγούδι του με τίτλο "Τι δεν έμαθε ο θεός". Την ίδια ακριβώς απορία έχει και ο ήρωας του γνωστού διηγήματος "Ζητείται ελπίς"  του Αντώνη Σαμαράκη. 

Σύμφωνα με το μύθο της Πανδώρας, πριγκίπισσας της αρχαίας Ελλάδας, οι θεοί της έκαναν δώρο ένα μυστηριώδες κουτί από ζήλεια για την ομορφιά της. Την είχαν όμως προειδοποιήσει να μην ανοίξει ποτέ το κουτί. Μια μέρα η Πανδώρα δεν άντεξε τον πειρασμό και νικημένη από την περιέργειά της να δει τι είχε μέσα το κουτί έχασε τον αυτοέλεγχό της και άνοιξε το καπάκι του. Τότε ελευθερώθηκαν στον κόσμο, ανεξέλεγκτα πια, τα μεγάλα δεινά: λιμοί, αρρώστιες και τρέλα.

Με τη βοήθεια ενός θεού η Πανδώρα έκλεισε το κουτί και πρόλαβε να κρατήσει το μοναδικό αντίδοτο που έκανε πλέον την ανθρώπινη δυστυχία υποφερτή: την ελπίδα.

Ελπίδα είναι η πίστη που έχει κάποιος ότι διαθέτει τόσο τη θέληση όσο και τον τρόπο ή τις συνθήκες, ώστε να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

«Η ελπίδα η μόνη ευνοϊκή θεότητα που έμεινε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άλλες μας έχουν εγκαταλείψει κι ανέβηκαν στον Όλυμπο... Μα ο άνθρωπος, όσο βλέπει το φως του ήλιου, χαίρεται τα αγαθά της ελπίδας.» είπε  Θέογνις ο Μεγαρεύς.

Η ελπίδα είναι το μόνο  που απέμεινε στις καρδιές  μας. Οι περισσότεροι κάθε μέρα θρηνούμε  στα ερείπια της εγκατάλειψης  μας από εκείνους που έχουν ταχθεί να μάς προστατεύουν .Καθημερινά ζούμε έναν “καυγά” χωρίς νόημα. Μια ολοκληρωτική απογοήτευση ήταν το τελευταίο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών .Αντί γι αυτή την ανούσια συνάντηση  πρέπει να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση «για το που πάμε;». Αυτό το θεωρώ χρήσιμο ανεξάρτητα από την κατάληξη του. Ο Ελληνικός Λαός δικαιούται ν’ ακούσει, να μάθει όλη την αλήθεια, ν’ ακούσει απόψεις κι όχι «θέσφατα». Διάλογος με «τακτικισμούς» και «κουτοπονιριές» δεν γίνεται. Ο Τόπος σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε σύνεση αλλά και την διαφωνία. Διαφωνούμε γι αυτό συζητάμε. Η διαφωνία παράγει πολιτική και τελικά βοηθά την σύνθεση και εμπεδώνει την Δημοκρατία κάτω από το άγρυπνο μάτι της Βουλής. Θέλουμε όλοι την Αναθεώρηση του Συντάγματος πολύ ωραία καταθέστε επιτέλους στη Βουλή την πρόταση σας για ν’ αρχίσει η συζήτηση άμεσα, θέλετε να καταργήσετε τον απαράδεκτο νόμο για την ευθύνη Υπουργών, εμπρός κάντε το άμεσα, τι συζητάτε τα ίδια και τα ίδια. Θέλετε διάλογο για την Παιδεία; Εμπρός λοιπόν τι εμποδίζει ν’ αρχίσει αύριο;  Ζούμε τα τελευταία χρόνια μια συνεχιζόμενη «κατάσταση ανάγκης», που αντί για προσωρινή έγινε πλέον μόνιμη μαζί με την νομισματική κρίση .Το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης στις 30.09.2015 ανέρχονταν σε €314,5 δις.. ή 180,2%…!  Ο κ. Moscovici εξ ονόματος της Επιτροπής (27.10.2015) E-011875/2015 δήλωσε:

«Η πολιτική δήλωση του Eurogroup της 14ης Αυγούστου 2015 καθορίζει το πεδίο εφαρμογής, τους όρους και το χρονοδιάγραμμα των μέτρων που θα μπορούσαν να ληφθούν για τη βελτίωση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους…… Η Ευρωομάδα επιβεβαιώνει ότι δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους.»

Ο όρος «κατάσταση  ανάγκης» ,σημαίνει ότι προκειμένου ν’ αποτραπεί   ένας επικείμενος κίνδυνος για έννομο αγαθό ,επιτρέπεται η θυσία ενός άλλου αγαθού. Στην περίπτωση μας η διακινδύνευση από την νομισματική κρίση οδηγεί στην λήψη και νέων επαχθών μέτρων.   Κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, μαζικές συνειδήσεις και αντιστάσεις κονιορτοποιούνται, με τρόπους που αδυνατούμε να αντιληφθούμε, και το βιωτικό επίπεδο της Κοινωνίας μας  μειώνεται συνεχώς, ενώ ο λαός αισθάνεται ανήμπορος να αποτρέψει τα σκληρά μέτρα! Κάποιοι επιζητούν να επωφεληθούν ….και κανείς δεν μας λέει πώς θα βγούμε από την κρίση, εκτός κι αν η έξοδος είναι η λήψη επώδυνων μέτρων.

είπε ο Μίκης Θεοδωράκης :

“Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο Λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα”.

Στη ζωή μου ήμουνα πάντα αισιόδοξος ,ακόμα και σ’ αυτές τις πονεμένες εποχές .Είμαι και τώρα αισιόδοξος, δε μ’ αρέσει να ζω με φοβίες. Ελπίζω  στον αληθινό διάλογο που χρειάζεται άμεσα και όχι προσχηματικά, κάποιοι ας  εγκαταλείψουν τις ασκήσεις επί χάρτου  κι ας αποφασίσουν να δώσουν «λύση» και όχι να αναπαράγουν την εθνική μιζέρια. Η ελπίδα δεν μπορεί να είναι πολιτικό σύνθημα, είναι η  επιταγή  επιβίωσης του Έθνους.

ΥΓ: Συγγνώμη από τους ειδήμονες δεν προσφέρω ίσως τα αναγκαία. Άλλωστε, ούτε πολιτικός είμαι, ούτε πολιτικός θα γίνω « καρβελομάχος» είμαι και σαν τέτοιος ομιλώ και μόνον.

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

30/11/2015

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ