Ο επόμενος στόχος : Η ΕΛΛΑΔΑ ;

Ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη και η πιο καταστροφική σύγκρουση στην ιστορία. Ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς οραματίστηκαν μια τεράστια και νέα αυτοκρατορία «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) για τους Γερμανούς στην ανατολική Ευρώπη με την απομάκρυνση των υπαρχόντων πληθυσμών. Τα κράτη της Ευρώπης διαισθανόμενα καλύτερα τον κίνδυνο που απειλούσε την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, έστρεφαν µε αγωνία τα βλέµµατα στις Μεγάλες ∆υνάµεις της εποχής(Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ), εκείνες παρέμεναν αδρανείς. Αφού διασφάλισε την ουδετερότητα της Σοβιετικής Ένωσης (μέσω του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου Μη Επίθεσης του Αυγούστου του 1939), η Γερμανία ξεκίνησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εισβάλλοντας στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Τα επόμενα χρόνια, η Γερμανία εισέβαλε σε 11 χώρες.

Σήμερα το μεγαλύτερο σφάλμα που διέπραξαν οι Ηγέτες του Κόσμου ήταν να υποτιμήσουν τις ικανότητες του Ερντογάν ,ο οποίος ενεργεί με τους ίδιους στρατηγικούς στόχους ,όπως ο Χίτλερ . Η πολιτική κατευνασμού του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν προς τον Αδόλφο Χίτλερ (1937-1940), που συνοψίστηκε στη φράση «ειρήνη στην εποχή μας» (“peace for our Timor”), με την οποία ανακοίνωσε τη Συμφωνία του Μονάχου, οδήγησε στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Για την ανθρωπότητα, αναμφίβολα, πρόκειται για ένα πραγματικά ιστορικό ατύχημά η προσπάθεια του Ερντογάν να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία . Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με συνέπεια υλοποιεί τον «Όρκο του Έθνους» (Mîsâk-ı Millî), δηλαδή τη διακήρυξη που ψήφισε το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο στις 28 Ιανουαρίου 1920, που έθετε τα ελάχιστα αποδεκτά σύνορα μιας μελλοντικής τουρκικής δημοκρατίας.

Σύμφωνα με αυτόν, τουρκικά εδάφη πρέπει να είναι ολόκληρη η Θράκη, δηλαδή, εκτός από την ανατολική, η δυτική που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα και η βόρεια που ανήκει στη Βουλγαρία, τα Δωδεκάνησα, η Κύπρος, η περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, δηλαδή το ιρακινό Κουρδιστάν, η Μοσούλη και το Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, ο σημερινός αζέρικος θύλακα του Νακχιβάν στα νότια της Αρμενίας και η Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.

Το 2016 ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άρχισε να αμφισβητεί με δημόσιες δηλώσεις τη Συνθήκη της Λωζάνης («επικαιροποίηση») του 1923 αναφερόμενος και στον «Όρκο του Έθνους».

Ή επιχείρηση ειρήνης» που εξαπέλυσε ο Ερντογάν με την πρόφαση δημιουργίας ζώνης ασφαλείας έκτασης 120Χ35 χιλιομέτρων (ίση σχεδόν με το 50% του εδάφους της Κύπρου) αβίαστα έρχεται στη σκέψη μας η σύγκριση της επεκτατικής πολιτικής του Ερντογάν με την αντίστοιχη του Χίτλερ κατά την περίοδο 1933-1939. Η τελική κατάληξη του Χίτλερ και της Γερμανίας είναι ότι κατέστρεψε όλο τον κόσμο με 45,000,000 νεκρούς.

Ο Ερντογάν εφαρμόζει την ίδια  στρατηγική του «ζωτικού χώρου» αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που του δίδει η στρατιωτική υπεροπλία  του και το μειονέκτημα των δυτικών χωρών και της ΕΕ να σταθούν αποφασιστικά απέναντι στην Τουρκική επεκτατικότητα τόσο στην Συρία όσο και στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο. Έχει η Τουρκία δείξει την διάθεση της απέναντι στην διεθνή νομιμότητα  με την Τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Ο Ιμπραήμ Καραγκιούλ, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Yeni Safak», σε πανηγυρικό του άρθρο για την τουρκική εισβολή στο συριακό Κουρδιστάν, πολύ σοβαρά και αλαζονικά δηλώνει ότι μετά τη βόρεια Συρία σειρά έχουν το Αιγαίο και η Κύπρος.

Ο επόμενος στόχος της Τουρκίας προφανώς είναι η Ανατολική Μεσόγειος συμπεριλαμβανομένης και της κατεχόμενης Κύπρου και της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο τρίτος στόχος η Ελλάδα και το μισό Αιγαίο.

 Η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας μετά το 1974, είναι σταθερά προσανατολισμένη στην μείωση της ελληνικής ισχύος, και αποβλέπει τελικά στη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδος, ώστε ν' αποκτήσει χωρίς πόλεμο, τον έλεγχο στο Αιγαίο και στην Θράκη. Ο όρος της «φιλανδοποίησης» (finlandization), περιγράφει και κωδικοποιεί το ιστορικό των σχέσεων της Φιλανδίας με την τσαρική Ρωσία και αργότερα με την Σοβιετική Ένωση μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Ευρύτερα περιγράφει τη διαδικασία κατά την οποία μια μικρή σε μέγεθος χώρα που συνορεύει με μια μεγαλύτερη, αποκτά με συγκεκαλυμένο τρόπο (τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα) εξάρτηση από την ισχυρότερη, αντιδρώντας αυτόματα και πάντοτε θετικά σε κάθε αίτημα του ισχυρού γείτονα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι Φινλανδία. Και η Τουρκία δεν είναι Σοβιετική Ένωση. Ούτε βρισκόμαστε στο 1945, στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου.

ΥΓ : «Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», ανακαλούσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις»...«Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμία από τους ξένους».

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ